धृपद हा भारतीय शास्त्रीय संगीताचा सर्वात जुना प्रकार आहे, जो सुरुवातीच्या उत्क्रांतीच्या टप्प्यांतूनही प्रचलित होता. हे ओम किंवा आदिम ध्वनीच्या जपातून विकसित झाले असे मानले जाते. भारतीय शास्त्रीय संगीताचे अंतिम ध्येय नेहमीच आत्मसाक्षात्कार हे राहिले आहे. धृपद देखील आत्मनिरीक्षणाच्या या तत्त्वज्ञानाचे श्रेय देतात आणि स्वभावाने चिंतनशील आहेत. हे भक्तीपूर्ण, शुद्ध आणि आध्यात्मिक आहे, जे श्रोता/गायकाला मनोरंजनासाठी न पाहता त्याच्या उच्च आत्म्याशी जोडण्याचा हेतू आहे. हे ध्यानात्मक आहे आणि म्हणूनच धृपद संगीताच्या वितरणाची शैली बहुतेक वेळा अलंकारशिवाय असते.

पूर्वीच्या काळी, त्याचा उपयोग उपासनेचा एक प्रकार म्हणून केला जात होता आणि म्हणूनच, तो अनेकदा मंदिरांमध्ये केला जात असे.